vrijdag 3 augustus 2012

Laatste post - Eva's Parijs!

Het is zover: de afsluiting, mijn laatste post. Mijn jaar Parijs is voorbij. Voorbijgevlogen. Het is een geweldig jaar geweest. Ik heb een heleboel nieuwe mensen leren kennen, nieuwe plekken ontdekt en nieuwe dingen meegemaakt. Parijs is mijn thuis geworden, sneller dan ik had verwacht.
Voor er een eind komt aan deze blog: mijn nalatenschap. Een lijst van de plekken die ik heb gevonden in Parijs waardoor ik me thuis voelde, of die het bezoeken waard zijn tijdens een niet-toeristisch verblijf in Parijs.
Doe dus vanaf nu de Eva-toer als je in Parijs bent, en laat me weten hoe je het vond!

Eten
Pause detente
50 Rue de la Montagne Sainte Geneviève, 75005
Geopend ma-vr van 7.30-18.30 (maar de lekkerste dingen zijn rond 16.00 op)
Prijsklasse : 5-6 euro voor een losse sandwich, studentenformule voor 6,80 (broodje+drinken+toetje)
Deze sandwicherie wordt door een enkele man gerund ; Laurent. Laurent heeft zijn kookkunsten met de paplepel ingegoten gekregen, zijn moeder is chefkokkin. Alles wat hij verkoopt maakt hij zelf, en het smaakt allemaal heerlijk. De plat du jour is vaak een quiche, maar ook de standaard sandwiches (die hij ter plekke voor je klaarmaakt) doen het goed als lunch. De lekkerste vinaigrette/broodjessaus van Parijs.

Comme à la maison
9 rue Saint Paul, 75004
Geopend di-za van 12.00-18.00
Prijsklasse: 14 euro voor voorgerecht+toetje of hoofdgerecht+toetje
Comme à la maison is de vrouwelijke versie van Pause Detente. Gerund door een enkele vrouw (soms geholpen door haar dochter) ; Cathy. Ze is vijf dagen per week aan het bakken en koken, en haar maaltijden smaken ook echt comme à la maison. Heerlijke warme chocolademelk die in een kannetje geserveerd wordt, en applecrumble om je vingers bij op te eten.

Chartier
7 rue du Faubourg Montmartre, 75009
Geopend ma-zo van 11.20-22.00
Prijsklasse :GOEDKOOP, driegangenmenu vanaf 12 euro
Een adresje uit ’76, toen mijn moeder au pair was. Een echt Frans restaurant, waar de ober met tien (niet overdreven) borden door de eetzaal rennen en je bij willekeurige mensen aan tafel geplaatst kan worden als dat de bediening uitkomt. Het eten is er oke, de sfeer is er top. Alleen voor de ervaring al leuk om heen te gaan.  Kom op tijd, na 20.00 staat er een rij voor de deur.

Le comptoir general
80 quai de Jemmapes, 75010
Geopend vr 17.00-01.00, za 11.00-01.00, zo 11.00-22.00
Prijsklasse: maaltijden voor een tientje, drankjes voor 3-4 euro
Afrika in Parijs! Je kan hier niet alleen heerlijke sapjes drinken en simpele doch lekkere maaltijden eten, er is ook een kleine bibliotheek/afrikaans museumpje/winkeltje aanwezig. Zoek een plekje op een stoel of op de grond en chillen maar. Leuk om te zien en niet erg bekend onder toeristen.

Place Verte
7 rue du Faubourg Montmartre, 75009
Geopend ma-zo van 11.20-22.00
Prijsklasse :hoofdgerechten voor 12-14 euro, drankjes ’s avonds vanaf 4 euro
Restaurant met het vriendelijkste personeel, met stip op nummer één! Daarnaast ook nog eens heerlijke maltijden, zoals bagels met héél véél beleg of salades met gekarameliseerde kip. Kwijl. Als toetje is er goede cheesecake en overheerlijke mokkachino (mokkachino, neem de mokkachino!). ’s Avonds kan je er blijven zitten en wat drinken voor Parijs-vriendelijke prijzen.


Drinken
La Caféothèque
50-52 rue de l’Hôtel de Ville, 75004
Geopend ma-zo van 9.30 – 19.30
Prijsklasse : 3 euro voor de koffie van de dag, andere koffiesoorten voor 5 euro
Helaas niet toeristvrij, maar wel een chille plek om lekker koffie te drinken. Dankzij koffieverslaafde au pairs kom ik hier al sinds het begin van het jaar, en het is er erg gezellig. Het eten is er aan de dure kant, maar de koffie (meer dan 40 soorten uit meer dan 10 landen) is er Parijs-geprijsd. Iedere zoveel weken is er een nieuwe mini-expositie van kunstwerken, opgehangen aan de muur.

KBcafe
53 avenue Trudaine - 62 rue des martyrs (op de kruising) 75009
Geopend: ma-vr van 8.45 - 1900, za-zo van 9.00 - 1900
Prijsklasse: Heel oké prijzen voor Parijs. Warme drankjes, sapjes en smoothies voor 3-6 euro, broodjes voor 5-7 euro.
Een leuke koffietent op een zijstraat van de drukke boulevard de clichy, waar helaas wel een hoog hipstergehalte is. Neem je macbook of Iphone mee en ga lekker zitten terwijl je geniet van goeie cappuccino of heerlijke warme (pure) chocolademelk. Het personeel spreekt goed Engels en is geduldig. Zolang het niet regent is het terras open en kan je lekker in de zon zitten.

Aux trois escales
12 rue Quincampoix 75004
Geopend: zo-do van 17.00 - 00.00, vr-za van 17.00 - 2.00
Prijsklasse: Supercheap! cocktail met 'drank van de dag' voor 4 euro, pinten altijd 4 euro. Tapas zijn goed geprijsd.
Dit tentje zit vlakbij Centre Pompidou en is voor zover ik weet onbekend bij toeristen. Er hangt een soort Arabische-1001-nachten-sfeertje met veel fluweel en kleine lampjes. Geniet van rummaandag, wodkadinsdag, en zo verder. Iedere dag is er een andere drank 'in de aanbieding', waarvan de cocktails dan goedkoper zijn. De tapas zijn lekker en niet duur.

 
Stappen
Mixclub
24 Rue de l'Arrivée 75015
Geopend: do-za van 23.00 - 4.00 (geloof ik)
Prijsklasse: Oke. Vijf euro per drankje.
Deze club kan je zo voorbij lopen, het enige dat boven de grond uitsteekt is de ingang. Mixclub is een grote ondergrondse discotheek, onder het plein voor het station Montparnasse. Iedere donderdag zijn hier feesten voor Erasmus studenten (of willekeurige toeristen). Tot middernacht kom je gratis binnen, op voorwaarde dat je buitenlands bent. Eenmaal binnen is er een grote danszaal, een loungegedeelte, en heel veel enthousiast dansvolk van over de hele wereld.

Boeken
The Abbey bookshop
29 Rue Parcheminerie 75005
Geopend: ma-za van 11.00 - 19.00
Prijsklasse: Normale boekenwinkelprijzen.
Mogelijk mijn favoriete plek in Parijs, samen met de volgende. The Abbey Bookshop is een Engelse boekwinkel, gerund door de Canadese Brian. Brian staat altijd klaar om je te helpen of om een kop koffie voor je in te schenken. Als je op zoek bent naar een boek zal je zijn hulp nodig hebben, in zijn inimini boekenwinkeltje staan ongeveer 40.000 boeken geperst. De kelder staat indrukwekkend vol, maar ik bleef liever boven om met Brian te kletsen en me te verbazen over de hoeveelheid leesvoer.

Shakespeare and Company
37 Rue Bûcherie 75005
Geopend: ma-vr van 10.00 - 23.00, za-zo van 11.00 - 23.00
Prijsklasse: Normale boekenwinkelprijzen.
Een van de redenen waarom bovengenoemde Brian besloot een boekenwinkel te openen. De winkels zijn vlakbij elkaar, helaas is Shakespeare and Co een stuk toeristischer. Wie zich niet ergert aan hordes Aziaten met camera’s moet er zeker eens een kijkje nemen: beneden een licht chaotische boekenwinkel, boven een leesruimte, inclusief piano, schaakbord en typmachine.


Muziek
Le piano vache
8 Rue Laplace 75005 Paris
Geopend: ma-vr van 12.00 - 2.00, zaterdag van 18.00 - 2.00
Prijsklasse: Oke. 's middags vijf euro voor een lunch, 's avonds hetzelfde voor een glas wijn.
In dit donkere, verstopte cafe zijn iedere maandagavond muzikanten die live jazzmuziek maken. Let wel: Tijdens de muziek heb je in het achterste deel van dit cafe je mond dicht te houden. Het is er leuk ingericht met dikke lagen van over elkaar geplakte affiches en posters, pasfoto's en vreemd geld. Overdag kan je in le piano vache simpele maaltijden bestellen voor zachte prijzen (pasta, broodjes). Nadeeltje: de wijnglazen zijn erg klein.

Pop-in
105 Rue Amelot 75011
Geopend: elke dag van 18.30 - 1.30
Prijsklasse: Prima. Tijdens happy hour spotgoedkoop (pinten voor drie euro), erna gelden Parijse prijzen.
De Pop-in is top om twee redenen: hun happy hour en hun wekelijkse open podium avond. Iedere zondag perst tien tot dertig man zich in de kelder van deze kroeg, om daar nieuwe talentjes te ontdekken. Cynische presentator Kim kletst verschillende acts leuk aan elkaar, en na een paar weken (her)ken je de helft van de mensen die er komen. De eerste open podium avond die ik vond, en net wat leuker dan...

Au p'tit bonheur la chance
18 Rue Laplace 75005
Geopend: niet terug te vinden. Ik gok ma/di - za van 18.00 - 2.00..
Prijsklasse: Oke. Vijf euro voor een pint bier, vier euro voor een glas wijn. Happy hour tot 21.00.
...deze. Au petit bonheur la chance bevindt zich in dezelfde straat als Le piano vache. Boven een grote en lege kroegruimte, beneden een gezellige oud-uitziende kelder waar zich meer mensen inproppen dan er plaats is. De open podium avonden (dinsdags) worden aan elkaar gepraat door Olly Joe, één van Pop-in’s vaste zangers. De kelder is er minder koud, het bier heeft dezelfde prijs, maar de muziek is iets minder afwisselend.

woensdag 20 juni 2012

La vie quotidienne - 20 juni 2012

He bah, hier wilde ik eigenlijk helemaal niet over praten, tot het moment zo ver is. Niet alleen de andere au pairs, iedereen met wie ik praat lijkt ermee bezig te zijn: 'het is bijna vakantie', oftewel 'je gaat bijna weg'. Nog even en het Parijse avontuur is afgelopen.
Geheel nostalgisch kijk ik terug op mijn eerste weken hier; naar het bericht van 12 september. Even vergelijken.

Kennis van Parijs:
Ik verdwaal niet meer. Na bijna 8 maanden heb ik toch besloten een Paris-circulation boekje te kopen (te vinden bij fnac/monoprix/willekeurige kiosk) en dat heeft mijn Parijse leven echt veranderd. Voor slechts vijf euro heb ik de oplossing gevonden voor verdwalen. Top.

Inburgeringsproces:
Ik (en au pairs in het algemeen trouwens) weet beter wat er in Parijs speelt dan Parijzenaren zelf. Ik heb van alle kanten geprobeerd culturele dingen op te pikken; ik ben naar politieke bijeenkomsten geweest, ik ben naar kerkdiensten geweest, ik ben naar muziekoptredens geweest, ik heb liters en liters koffie en wijn gedronken en kilo's stokbrood weggegeten. Ik heb lever, hart en hersenen gegeten van gans, kip, paard. Ik heb slakken gegeten, aan raclette gedaan, ik heb sushi gegeten. Ik ben gehecht geraakt aan tartines, misschien zelfs wel aan vinaigrette. Zelfs aan school ben ik gehecht geraakt, waar ik vrijdag mijn laatste les heb.

Toeristenfactor:
Ik voel me niet meer zo'n toerist. Ik ben vast een stuk actiever dan de gemiddelde Parijzenaar, maar ik sta niet langer ooh-en en aah-end bij de Sacre Coeur. Toeristische plekken mijd ik, ik ga nu liever naar de onbekendere plekken toe. Daarvan heb ik er inmiddels bergen gevonden die heel leuk zijn, wat ik natuurlijk weer heel erg ga missen als ik eenmaal weg ben (huilie huilie).

Sociaal:
Natuurlijk, nog geen twee maanden voor ik vertrek, krijg ik eindelijk Frans-franse vrienden. Ik heb niet alleen een berg supertoffe Nederlandse meiden leren kennen, maar heb ook vrienden gemaakt uit Duitsland, Polen, Hongarije, Zweden, Roemenie en natuurlijk Frankrijk. De Nederlandse meisjes gaan gelukkig mee terug naar Nederland, de andere zal ik maar in het buitenland op moeten zoeken :)

De kids:
Volgens mij ben ik er een stuk meer mee bezig dat het jaar bijna voorbij is (lees: dat ik weg ga) dan mijn drie engeltjes. Da's niet erg, dan zijn er tenminste nog een paar mensen die het er niet constant inwrijven; 'zo, je gaat al bijna weer naar huis he?'. Ik heb dit jaar best wat moeilijkheden gehad, maar ik heb vooral ontzettend met m'n kids kunnen lachen. Het was het jaar waarin Robin een bril kreeg, tweede van zijn jaar werd in wiskunde, en vijfde van zijn vereniging judo. Het jaar waarin Eliott bijna drie maanden zonder laptop heeft kunnen overleven, een beugel kreeg, en tot twee keer toe naar Duitsland vertrok met school. Het jaar waarin Axelle heel wat nieuwe schoenen kreeg, door een koekjes-bakken-fase ging, en begon met paardrijden. Het jaar waarin ze alledrie luizen en gastro kregen (en de au pair ook) maar er gelukkig ook weerd vanaf kwamen.

Heimweefactor:
Geen greintje heimwee te bekennen jongens, sorry. Ik heb meer last van alvast-heimwee als ik denk aan alle dingen en mensen die ik hier ga missen. Treur niet, ik heb natuurlijk wel heel veel zin om iedereen weer te zien:)

dinsdag 12 juni 2012

Bikkels


Au pairs worden vaak aangezien voor vriendelijke en zachtaardige meisjes, die verantwoordelijk omgaan met andermans kinderen. Softe, lieve meisjes. Van het laatste is niets minder waar. Au pairs zijn niet soft. Au pairs zijn doorgewinterde types. Bikkels en doorzetters. Voor hun baan zeggen ze heel wat luxes op. Om een willekeurige luxe te noemen: Spinnenangst.

In Nederland riep ik als een echte dame in nood liever mijn vader/broer/willekeurig ander persoon erbij, als ik zo’n groot, achtpotig exemplaar in een hoekje van mijn kamer aantrof. Alles beter dan zelf binnen een straal twee meter bij dit ondier in de buurt komen. Ik bleef op veilige afstand terwijl mijn redder in nood het insect uitmoordde of weghaalde. Hier kan je die optie wel vergeten.

‘Evaaaaaa!’ gilde Axelle toen ik hier nog niet zo lang was. ‘Er zit een spin in het bad!’ Hopend dat het een minispinnetje was marcheerde ik op de badkamer af. Eenmaal aangekomen vond ik Axelle op de drempel, weigerend verder naar binnen te gaan. In het bad zat een dikke, vette spin. Zo eentje die én groot is, én lange poten heeft, én een dik lijf. Niet eerlijk. Hij zat comfortabel in het bad geinstalleerd, vlakbij de kraan. Naast me keken twee kinderhoofdjes naar me op. ‘Kan je hem weghalen?’

Toegegeven, mijn eerste reactie was iets van ‘nee, doe het zelf’, maar dat zei ik natuurlijk niet. Met een pokerface waar Phil Hellmuth wat zou van kunnen leren liep ik op het beest af. Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn handen trilden. Ik merkte dat ik al een tijdje geen adem meer had gehaald. Voor ik doorhad wat ik deed, haalde mijn hand uit naar het beest. Hop, het monster was vermorzeld in mijn tissue. Ik voelde nog even de drang om het geplette diertje trots aan de kinderen te laten zien, maar daar keken ze toch nog iets te bang voor. Luchtig gooide in de prop in de prullenbak. ‘Voila, jullie kunnen in bad’. Ik liep rustig de badkamer weer uit, terwijl in mijn gedachten heldenmuziek werd afgespeeld voor mij, Eva, de almachtige spinnendoder. O yeah.

zondag 3 juni 2012

Knock knock

Mijn kinderen zitten, zoals eerder vermeld, op het tweetalig onderwijs. Ze hebben daar meer uren Engels in de week dan op normale basisscholen, en –als ik heb goed heb begrepen- worden sommige lessen er in het Engels gegeven. Thuis hebben we altijd Engels huiswerk genoeg. Woordjes voor een dictee, verhalen lezen… Al deze kennis wordt natuurlijk volgens een gestructureerd programma aan de kinderen geleerd. En wel met de verschrikkelijkste methode ever: Knock Knock.

In Knock Knock  worden kinderen met behulp van een dvd, een lees- en een werkboek door doldwaze avonturen en situaties geleid, ondertussen hun vocabulaire uitbreidend. Toen ik begon met Frans leren, was het hoofdpersonage in mijn boek Aziz. Aziz was een Marokkaan die nieuw was in Parijs, en tegelijk met ons eerstejaartjes, vrienden maakte op een nieuwe school. Af en toe vond ik dat er best wat gekke situaties bijzaten, zoals toen er een blauwe muis onder het bed van Caro zat, maar in Knock Knock gaat het nog veel verder.

Het hoofdpersonage in Knock Knock is Hipo. Hipo is een nijlpaard. Hipo het nijpaard heeft een bril op en een pak aan, wat best is voor een nijlpaard. Hipo praat heel langzaam en met een vreemde, overdreven intonatie. Eerlijk gezegd heb ik altijd de indruk dat Hipo stoned is, zo vreemd praat hij. Nou zou ik het ook heel goed snappen, als de inspreker van Hipo het nijlpaard ook echt stoned zou zijn, want de teksten zijn namelijk om van te huilen.
Heb jij honger? Ja, ik heb honger. Laten we wat eten. Eten, eten, wat zullen we eens eten? Hmm, er is brood en jam en boter en kaas. Ooooooh, een bo-ter-ham met kaas! Wil jij de kaas aangeven? Ja hoor, ik wil de kaas wel aangeven. Dankjewel.
Het hele programma heeft net een iets te hoge Dora-factor om voor kinderen van acht jaar bestemd te zijn.

Niet alleen ziet Hipo het nijlpaard eruit als een tweederangs sesamstraatdier en praat hij alsof hij stoned is, ook praat hij dus over stomme onderwerpen. Hierboven heb ik natuurlijk het onschuldigste onderwerp ter onderwerpen genomen, namelijk het ontbijt. Toch lijkt Hipo het nijlpaard een aangeboren talent te hebben om zijn woorden zo te kiezen, dat het niet zou misstaan in een slechte pornofilm. Een pornofilm die in slowmotion wordt afgespeeld om het stonede effect te krijgen, dat dan weer wel.

Ik blijk niet de enige te zijn die dit is opgevallen, meer mensen hebben door dat de jeugd van tegenwoordig Engels leert van stonede nijlpaarden met pornoteksten. Waar gaat het heen met het onderwijs van tegenwoordig?

dinsdag 29 mei 2012

Les sorties

‘Vanavond ga ik aan mama vragen of het mag!’, gilde Axelle in mijn oor toen ik haar na school begroette. ‘Wat ga je vragen?’, vroeg ik gëinteresseerd, me afvragend wat ze nu weer zou willen. Normaal gesproken komt het er dan namelijk op neer dat ze heel erg iets nodig heeft. Nieuwe pennen, een tas, schoenen.. Zelfs haar broertje doet soms mee. Die beweert niet eens meer dat hij iets nódig heeft, die houdt het bij de waarheid: ‘je veux acheter un truc’*. Gezien Axelle meer schoenen en tassen heeft dan ik, snappen haar ouders meestal (mééstal) wel dat haar eis niet zo nodig is als zij vind dat het is. ‘She wants to buy the world’, vertelde haar vader me in de eerste week al. Met zijn creditcard ja.
Deze keer was het wat anders. Ze wilde met haar meilleures copines* een dagje uit. ‘Wat leuk!’, reageerde ik enthousiast. Dat vond ik ook echt. De kinderen hebben hier doordeweeks zoveel te doen dat er niet veel tijd overblijft voor uitstapjes. ‘Wat wil je dan gaan doen?’

 Meteen wordt ik overspoeld met honderd plannen. ‘On va manger chez MacDo*, et puis on va à l'Aquaboulevard*, et puis on va au cinéma*!’. De planning wordt in twee milliseconden opgedreund, er is duidelijk goed over nagedacht.

Robin begint inmiddels te klagen. Hij wil óók zo’n dagje houden, maar van Axelle mogen hij en zijn vrienden niet mee. Ik wil net uitleggen dat ze niet zomaar kan beslissen wat Robin wel en niet mag, als ze met een verklaring op de proppen komt. ‘Jouw vrienden èn mijn vrienden, dat is veel teveel voor Eva’. Pardon? Maar ik dacht… Oja, maar natuurlijk. In Parijs kunnen kinderen dit soort dingen natuurlijk niet onder begeleiding van hun ouders doen, want die werken altijd. Uitjes maak je met de au pair.

Bang-ig vraag ik om hoeveel kinderen het zou gaan. Axelle begint op haar vingers te tellen. Zij, haar beste vriendinnen… Robin en zijn vijf beste vrienden… Tien kinderen dus. Tien kinderen!? Zijn ze helemaal gek geworden, alsof ik dat kan! Lachend zeg ik dat dàt toch wel een beetje teveel wordt. ‘Zie je wel’, zegt Axelle meteen. ‘Jouw vrienden mogen niet mee. Ik ga het vanavond aan mama vragen’.

Ik wil nog zeggen dat ik vier achtjarige meisjes óók een beetje veel vind, maar bedenk me dan. Naast judo, piano, ballet, tennis, paardrijden en huiswerk is er doordeweeks helemaal geen tijd voor zo’n dag. Ik had niet gedacht dat ik nog eens blij zou zijn dat die kinderen zoveel doen.


Leer Frans met Eva
La sortie – het uitstapje
Je veux acheter un truc – Ik wil een ding kopen
Meilleures copines – beste vriendinnen
Puis – daarna, vervolgens
On va manger chez MacDo- We gaan bij Mac Donalds eten
On va à l'Aquaboulevard – we gaan naar Aquaboulevard (zwembad)
On va au cinéma – we gaan naar de bioscoop



woensdag 23 mei 2012

Les portables

Ik sta wederom in de metro, dit keer op weg naar school. Het is een prachtige dag en mijn humeur is opperbest. Ik heb zin om tegen iedereen bonjour te zeggen, zoals in het liedje. Opgewekt kijk ik eens om me heen, om te zien of ik ergens een slachtoffer kan vinden om tegenaan te kletsen.

Hmm. De vrouw tegenover is verhit per telefoon aan het discussieren. Het meisje naast haar kijkt verdoofd uit het raam, met haar muziek op volume 100. De zakenman naast me is druk bezig met een spelletje Angry Birds.

Ik besluit verder te kijken dan mijn eigen vierzits-stukje. Er kwam net een groepje studenten kletsend binnen. De metro is inmiddels weer vertrokken, en ze beginnen synchroom in hun tassen te graaien. De ene na de andere telefoon komen tevoorschijn. Meisjes beginnen verwoest op hun blackberry’s te rossen, jongens grijpen hun Beats-van-dr-Dre-koptelefoon om hun gehoor te verpesten. Gezellig hoor. Nu ik er zo op aan het letten ben, valt het me op dat iederéén met telefoontjes rondloopt. De meesten duidelijk in het zicht, anderen iets nonchalanter, met alleen het oordopjessnoer in zicht. Bij allemaal geldt hetzelfde; het verandert hun houding van ‘bonjour!’ naar ‘laissez-moi tranquille*’.

Een beetje mokkend om mijn nieuwe ontdekking ga ik de metro weer uit. Nog voor ik veilig het metrostation heb verlaten, word ik twee keer omvergelopen. Dit keer geen vervelende toeristen, maar heel Frans uitziende mannen die alleen maar oog hadden voor hun geliefde beltoestel.

Eenmaal buiten wordt het er niet beter op. ‘Neemt u me niet kwalijk’, hoor ik naast me. Er staat een Aziaatje van 1,50 meter naast me. ‘Zou u me kunnen vertellen waar ik Lafayette’s kan vinden?’ Ik wil al beginnen te wijzen en praten, maar nog voor ik mijn mond kan opentrekken, wordt er een hypermoderne telefoon onder mijn neus geschoven. Ik weet niet eens of ik nog wel mobieltje of telefoon mag zeggen, dat klinkt vast veel te denigrerend voor dit genre smartphones. Of ik even in zijn gps-systeempje wil tekenen hoe we moeten lopen. Ik word benauwd bij de gedachte dit vast-niet-goedkope speeltje aan te raken met mijn vieze metrohanden en scherpe nagels, maar doe wat me gevraagd wordt. Het Aziaatje bedankt me een keer of honderd en loopt dan door, met zijn neus zo’n beetje in zijn telefoon begraven.

Buerk*, ik vind dat mobieltjes onze individualistische maatschappij er helemaal niet leuker op maken. Ik laat de mijne lekker in mijn tas zitten en loop muziek- en smsvrij nar school.


Leer Frans met Eva
Le portable – de mobiele telefoon
Laissez-moi tranquille – laat me met rust
Buerk - bah

vrijdag 18 mei 2012

Zhe Enliesh lengwietsh

‘Where is Brian? Brian is in the kitchen.’
Dit is de voorbeeldzin die mijn buurjongen me gaf om te illustreren hoe triest het gesteld is met het Engels dat wordt gegeven op basisscholen. Kinderen van elf konden zeggen dat Brian in de keuken was, maar waren niet in staat te vertellen hoe je naar de supermarkt om de hoek kon komen. Goed, mijn buurjongen is een halve generatie ouder dan mijn kids, en het schijnt dat het Engels zich verbetert op basisscholen. Mijn grut gaat naar het tweetalig onderwijs, dus ik zou het niet heel precies kunnen inschatten. Hoe goed het ook gesteld staat met het Engels in Frankrijk, toch slagen Franse mensen er heel goed in om Engelse woorden te verpesten. Niet omdat ze geen Engels kunnen, maar omdat ze de fout hebben gemaakt Engelse woorden te integreren in hun eigen taal.

Dat Fransen er een handje van hebben Engelse woorden te veranderen, die de rest van de wereld wel gewoon accepteert, is bekend. Een computer wordt een ordinateur*, een auto wordt een voiture*, een mobieltje wordt een portable*. Irritant, maar nog altijd beter dan het alternatief: Franse mensen die proberen Engelse woorden uit te spreken. De Hulk wordt le ‘Oelk, een camper wordt een autocááár. Football word fútbòl, waarbij de L helemaal achter in de keel wordt uitgesproken, net zoals bij de Franse uitspraak van de naam Paul.

In de wereld van marketing wordt voor de middenweg gekozen. Engels is cool en hip, maar reclame moet wel begrijpelijk blijven voor Frans publiek. De oplossing? Engelse woorden om coole reclames kracht bij te zetten, maar met een klein sterrtje na de Engelse termen. Het sterretje verwijst naar een klein stukje tekst onderaan de poster, waarin het Engels in Frans wordt vertaald. De vertaling is altijd klein gedrukt, alsof Franse mensen zelf ook wel snappen dat het belachelijk is dat ze zulke simpele dingen niet gewoon snappen. Voor een nieuw alcoholisch drankje moet ‘So Brittish’ vertaald worden in ‘Tellement Brittanique’, en ook de vertaling van 'fruit style' naar 'style de fruit', is blijkbaar erg nodig.
Ik geloof dat ik graag over een generatie of twee wil terugkomen om te kijken hoe het dan is gesteld met het Engels in dit land. Ik ben niet erg optimistisch.

 
Leer frans met Eva
l'ordinateur - de computer
la voiture - de auto
le portable - de mobiele telefoon